Maya Wildevuur: ‘Schilderen houdt me op de been’

Het lijkt wel of de zon altijd schijnt in de Ennemaborg 

Ze ziet er stralend uit, precies zoals velen haar kennen van foto’s: kleurige bloemen in het haar, felgele jurk met bloemmotief. Alsof het hoogzomer is, en ze zo de tuin in kan lopen om bloemen te plukken voor haar atelier.

Tekst: Hans de Preter
Fotografie: Erik Brand

Maar het is fris, we zitten in de Ennemaborg en het is begin maart. En hoe stralend ook gekleed, de blik in haar ogen verraadt dat het diep in haar hart niet hoogzomer is. Maya Wildevuur (73) heeft lastige jaren achter de rug. Haar man overleed twee jaar geleden, nadat hij meer dan twintig jaar alzheimer had gehad en ze hem jarenlang intensief had verpleegd.

Toch is ze ongebroken, en even intensief aan het schilderen als altijd. En even kleurrijk, alsof de zon nooit weg is geweest uit haar leven. Wildevuur (1944) maakte aanvankelijk zijdecollages, maar dat werden later aquarellen, vervolgens schilderde ze met tempera en nu met acrylverf. Vanaf 1983 woonde ze met haar man Jan op Hiemstrastaete in het Drentse Hooghalen, maar in 1992 verhuisde ze naar de borg in Midwolda.

Haar doeken maakte ze in zeer verschillende stijlen: abstract en figuratief, landschappen, bloemen en mensen. De doeken lijken met elkaar gemeen te hebben dat ze zeer kleurrijk zijn, vaak een feest om naar te kijken. En dat verklaart wellicht ook een groot deel van het succes.

‘Ik ben niet van de sombere kleuren’, zegt Maya zelf, maar dat mag je wel als een understatement beschouwen, want de kleuren spatten van de doeken. Ook na het overlijden van haar man is ze kleurrijk werk blijven maken. ‘Ja, het waren zware jaren. Maar schilderen is mijn behoud. Als ik dat niet had gehad… Schilderen houdt je op de been.’

Gevraagd of ze haar persoonlijke stijl onder woorden zou kunnen brengen zegt Maya: ‘Ik ga mijn eigen gang. Soms figuratief, soms abstract. Maar overal laat ik me inspireren. Zo zag ik gisteravond op ‘Arte’ een reportage over Tahiti, waar Gauguin ooit zijn beroemdste schilderijen maakte. Ooit ben ik hem achterna gereisd. Maar toen ik er eenmaal was, zag ik dat de tijden wel veranderd zijn. Want in zijn tijd woonden er mooie vrouwen op het eiland. Maar nu zijn ze er allemaal heel dik.’

Reizen

Wie enige tijd met Maya Wildevuur spreekt, komt snel op het onderwerp ‘reizen’. Want na het schilderen is het reizen wel haar grootste passie, en het mooiste is voor haar de combinatie van reizen en schilderen. Ze reisde naar Afrika en naar India, en naar de Amazone in Brazilië of Burano bij Venetië. En waar ze kwam: overal schilderde ze mensen, dieren en bloemen.

‘Mijn reis naar Japan was heel erg inspirerend’, vertelt ze over dat reizen. ‘Ik heb in dat land een studie gemaakt van Japanse vrouwen en geisha’s, en daar heb ik veel schilderijen aan overgehouden.’ ‘En India! Tjonge. Echt: ik liep er voortdurend te fotograferen: wat een schoonheid in dat land. Overal zag je mooie vrouwen. Ik moest voorin de bus zitten zodat niemand last had van mijn gefotografeer.’

Inmiddels maakt ze liever een cruise, want dat maakt het reizen aanzienlijk eenvoudiger. ‘Ja, ik word langzamerhand toch een dagje ouder. En al dat gesleep met die tassen met bagage en schildersspullen is haast niet meer te doen. Dan is een cruise wel zo gemakkelijk. Je stapt in Amsterdam aan boord, en daarna is het: hup, reizen maar!’ En af en toe huurt ze met een groep schilders een boot met een kok, en dan kunnen ze eindeloos varen, schilderen, praten en eten, en heeft ze nergens omkijken naar.

Op welke van haar werken is ze eigenlijk het meest trots? Ze begint te glimlachen en denkt even na. ‘Aha. Dat wisselt. Ik heb ook veel schilderijen gemaakt tijdens het folkloristisch dansfestival Op Roakeldais in Warffum in Groningen. Dat lag een beetje in het verlengde van mijn reizen.’

Maya Wildevuur – in Deventer geboren als dochter van Groningse ouders – volgde haar opleiding aan de Academie voor Kunst en Industrie in Enschede. Ze werd in de jaren 1980-1985 bekend om haar ‘zijdecollages’ die op Engelse landschappen waren geïnspireerd.

Wildevuur is overigens nog steeds niet uitgeleerd. ‘De laatste tijd ben ik veel fruit aan het schilderen. Kleine schilderijtjes. Figuratief. Ik wíl dat gewoon kunnen. Met één zo’n klein schilderij kan ik een hele dag bezig zijn, net zo lang als met een heel groot doek.’

Al als klein kind wist Wildevuur dat ze schilder wilde worden. ‘Sinds m’n achtste jaar. Dat ik het uiteindelijk ook geworden ben, had nog wel wat voeten in aarde, want mijn ouders waren er fel op tegen. Ze dachten dat het een zeer armoedig bestaan zou worden. Ze hadden het voorbeeld van mijn opa voor ogen, want die was kunstenaar. Maar gelukkig is het bij mij anders gelopen. Mijn vader heeft dat helaas niet mee gemaakt, maar mijn moeder heeft nog wel meegekregen dat ik succes had.’

Slechts vier procent van alle vrije kunstenaars kan van het eigen werk leven. En Maya was daar één van. Zeker het feit dat ze in 1983 een eigen galerie startte in Hooghalen, droeg daar aan bij. In 1992 verhuisde ze naar de Ennemaborg in Midwolda, en zette haar zoon de galerie voort. Het had een familiebedrijf moeten worden, maar helaas lukte het niet de galerie zoals was gehoopt voort te zetten. Nu verkoopt ze haar kunst weer zelf.

Daarom kan ieder die dat wil van de kunstwerken van Wildevuur genieten. In de Ennemaborg heeft ze haar eigen galerie, de grote borg hangt vol boordevol schilderijen: keuze genoeg. En wie wel wil genieten van de kleuren, maar (nog) niet wil kopen kan het werk ook huren, vanaf twaalf euro per maand. ‘Ik hoop dat ik hier nog heel lang kan wonen en mijn galerie kan drijven. Het zou prachtig zijn wanneer dit later ooit een museum zou kunnen worden.’